نمی دونم چرا ناخودآگاه با شنیدن خبر باز شدن آب زاینده رود این بیت شعر معروف یکباره در ذهنم جاری شد!
"گر چه آب رفته باز آید به رود .......... ماهی بیچاره اما مرده بود!"
تو این چند مدت شاید هیچ کس مثل کشاورزها از بسته بودن آب ناراحت و نگران نبودند
به قول رفیقم:
"سلامتی باغبونی که زمستونشو بیشتر از بهار دوست داره"
سلامتی تموم کشاورزای که ترک زمین خشک زاینده رود توی کف دستا شون پیداست
سلامتی تموم اقشار زحمت کش
طعم تصنیف
مهتاب
گنشکی بر جنازه ی گربه ای می گریست، که با این همه زندگی چه کنم.
امیدوارم اینجا هم شاهد دل نوشته های قشنگتون باشم.
رجائی فر
فرنوش
سلاااااااام
گفته بودم ک سره صبر خدمت میرسم ...
بههه بهههه..چ زیبا ...چ متفاوت (کامپیلیتلی دیفرنت!)...چ باکلاس ..
تبریک میگم ....
امیدوارم با این دیدگاه جدید و جالب هم موفق باشییییین..(اینجا منو یاده وبگاهه آقای پزشکی انداخت)
و نیز! ممنون بابته لینک شدنم...
بنده برعکس شما و دوسته ناشناس اینجارو بیشتر دوس میدارم :) !
و اما درباره ی "زنده رود زنده بود..اما" عرض کنم ک زیبا و در عین حال تلخ است ...
ب امید روزهایی ک پلهابعد از 10 ماه تشنگی با دعوا مرافه سیراب نشن!!
ناشناس
یک نفر دلتنگ است
سلام.مطالبتون رو خوندم واستفاده کردم.
اما در مورد پست آب باید بگم چند نفر از کشاورزان و اهالی ورزنه بینایی شون را به خاطر شلیک تیرهای مشقی توی درگیری با نیروهای امنیتی از دست دادن.
من باور نمی کردم تا اینکه از بچه هایی که توی بیمارستان فیض بودن شنیدم درسته وچند مورد تخلیه چشم داشتن.
داریم ذغال سنگ هامونو چه از بافق و چه از اردکان براتون میفرستیم اگه این ذغال سنگ نباشه که کارخونه هاتون رو باید تخته کنید
راستی اون پرورش ماهی هم،ماهی آب شوره نه شیرین!تازه شم مال قناتای خودمونه
اوکی