وقتی کسی قرار نیست کنار بکشد...

بعد از انصراف آقای عارف موجی در طیف های اصولگرا برای به اجماع رسیدن افتاد که هر چند همچنان با وجود کمتر از 24ساعت تا برگزاری انتخابات ادامه دارد ولی از ظواهر امر مشخص است انگار کسی به این راحتی ها نمی تواند دل از کرسی ریاست بکند یا به ترجمه ی تبلیغاتی اش نمی تواند از حقوق گفتمان خود دست بکشد.....

آقای قالیباف که آنچنان حامیان اصلی اش به سودای ریاست وخدمت او نظر دارند که نه از داخل گفتمان خود و نه از طیف های دیگر  اصول گرا کسی ریسک دادن چنین پیشنهادی برای کناره گیری ایشان نمی کند.


آقای جلیلی نیز آنچنان هوادارنش به اصول اعتقادی گفتمان خود پایبندند که کناره گیری ایشان را به معنای عقب نشینی گفتمان خود قلمداد می کنند وحتی بگومگو های انصراف ایشان را تخریب وتوهین دانسته اند،تا حدی که ستاد مرکزی ایشان در طی بیانیه ای رسما اعلام می کند :تا آخر ایستاده ایم!



آقای ولایتی نیز که بیشترین حدس وگمان ها برای کناره گیری ایشان بود امروز رسما در جمع هواداران خود در تهران طی عنوان یک خبر مهم اعلام کرد:با قوت تا آخر در صحنه باقی خواهم ماند.



از آقای رضایی نیز که هر چند بطور مستقل وارد شده است ولی به عنوان یک اصولگرا یا شبه اصولگرا شناخته می شود،کسی زیاد انتظار کناره گیری ندارد.چرا که برآورد می شود تجربه تلخ انصراف در سال 84 وشکست در سال 88 به هیچ وجه ایشان را حتی به فکر انصراف بیاندازد.



با این حال شاید ارزش کار آقای حداد وعارف که به مثابه فداکاری می باشد در این شرایط شفاف تر شود.