درسته باید تو زندگی عاقلانه و منطقی جلو رفت.درسته باید تدبر و تامل ابزار همیشگی مسیر زندگی باشه.درسته باید همیشه به فکر ارتقا کیفیت روزمره گی هامون باشیم،درسته باید فکر کرد و فکر کرد و فکر کرد ولی مواظب باشیم تو زندگی کردنمون وسواس نگیریم.وسواس زندگی...
اونایی که وسواس زندگی دارن وسواس لذت بردن هم دارن ؛فکر می کنند برای لذت بردن باید اتفاق خاصی بیفته ؛و در لذتبخش ترین لحظات زندگی انقدر ایده آل فکر می کنند و در عمق لذت فرومیرند که هیچ لذتی نمی برند.
مثلا وقتی بارون میباره میخوان نهایت استفاده و لذتشونو از بارون ببرن ولی انقد درگیر مهیا شدن یک لذت ناب میشن که بارون بند میاد و اونا هیچ بهره ای نبردند؛ ولی درکنارش یه عده افراد هم بدون اینکه حواسشون به چتر و هوای دونفره باشه و بدون اینکه شعر عاشقانه ای زیر بارون بخونن یا حس و فاز خاصی داشته باشند خیلی ساده زیر بارون میرند و به اندازه خودشون لذتشونو میبرند.
کسانی که وسواس زندگی دارن اکثرا احساس رضایتی از وضعیتشون ندارن چون اساسا یا تعریف مشخصی از لذت بردن ندارند یا تعریفشون از لذت در جایگاه دست نیافتنی قرار داره.البته بعضیام معتقدند افرادی که سطح هوشی بالایی دارن بخاطر نیرو محرکه ای برای پیشرفت هیچ وقت از وضعیت فعلیشون رضایت نسبی ندارند.یعنی لذتو تو رسیدن به گام بعدی زندگی معطوف میکنن و وقتی به گام بعدی میرسند بدون اینکه یادشون باشه الان باید لذت ببرند ناخودآگاه به لذت رسیدن به گام بعدی فکر میکنن.و اینگونه شاید به سطح بالایی از یک زندگی متعارف دست یابند ولی هیچگاه لذتی در مسیر نبرده اند.چرا که هیچ پاگردی تو پله های ترقی شون وجود نداشته.
اونایی که وسواس زندگی دارن نمی دونن لذت، جاری تو مویرگ های بطن لحظات یک زندگییه پس قرار نیست برای درک لذت به معنای واقعی، قلب زندگی رو شکافت.
گاهی واقعا حسرت دیوونه بازی های آدم های بی خیال و بی ریا را میخورم.اونا که بدون کوچکترین ژست روشنفکری زندگی میکنند و لذت می برند.اونا که بارون براشون بارونه دیگه؛لذتش را میبرند و میروند...
حسرت اونا که برای لذت بردن منتظر هیچ اتفاقی نیستن و اگر شده لذت را در بوییدن یک گل،بوسیدن یک پیشانی،گفتن یک جوک،خواندن یک آواز لری،خوردن آدامس شیک یا هزاران اتفاق و پیشامد ریز خلاصه می کنند و سراسر خوشند.
پی نوشت: بعید نیست اگر روزی محققان دریافتند دیوانه ها درون گراترین افراد دنیا هستند!
درگوشی نوشت : گاهی برای لذت بردن به پیش نیازی نیاز است به نام ا ن گ ی ز ه
